Steve Hillage - Rainbow Dome Musick (1979)

1. Garden Of Paradise
2. Four Ever Rainbow

Przez ostatni tydzień w zasadzie większość płyt jakich słuchałem to muzyka instrumentalna. Jakoś dobrze na mnie wpływa w tym jakże zawirowanym czasie. Coraz częściej słyszę ze wszystkich stron obawy i strach o przyszłość, ludzie zaczynają tracić pracę. Ucieczką przed tym wszystkim jest muzyka i to właśnie muzyka instrumentalna. Po prostu odpalam krążek i odpływam w nieznane. Dlatego dziś na tapecie taki właśnie album, którego notabene nie słuchałem od wielu lat. I to był błąd…

Materiał został stworzony z myślą o festiwalu Mind, Body and Spirit zorganizowanym w centrum wystawienniczym w Londynie. Główną rolę na tym albumie odgrywają sekwencery, różnego rodzaju syntezatory, Fender Rhodesy, ale nie zabrakło też gitary Hillage’a, co prawda oszczędnej, ale jednak obecnej. Dodatkowo parę (Giraudy - Hillage) na harmonizerze wsparł Rupert Atwill.

To jedna z tych płyt, które zszokowały fanów. Hillage, przedstawiciel sceny Canterbury nagle wydaje „takie coś”. I rzeczywiście Rainbow Dome Musick to spora odskocznia od tego co dotychczas robił Steve. Hillage wraz ze swoją partnerką  Miquette Giraudy stworzyli dzieło muzyki elektronicznej osadzone w duchu muzyki ambient. Zawsze takie wściekłe reakcje mnie bawiły. Te wszystkie oburzenia i komentarze w stylu „jak śmiał”, „to nie to” lub co gorsza „zeszmacił się”. Czy to nie śmieszne? Dla mnie bardzo. Oceniajmy muzykę, pokazujmy swoje niezadowolenie, ale róbmy to ze smakiem, pewną powagą, spokojem i szacunkiem do Artystów. Nieważne.

Na albumie znalazły się dwie długie kompozycje, po jednej na każdą stronę winyla. Strona pierwsza zawiera utwór zatytułowany Garden Of Paradise, który jest autorstwa Giraudy. Nieco ponad dwadzieścia trzy minuty spokoju, a wszystko rozpoczyna strumień lejącej wody. Drodzy Państwo, tu naprawdę nie ma o czym pisać, tego trzeba wysłuchać. Jak napisałem wcześniej, tę muzykę charakteryzuje niebywały spokój, wyciszenie. Dźwięki instrumentów klawiszowych głaszczą nasze uszy przenosząc nas do dowolnej krainy. Czy to będzie baśniowy las z cudownym źródełkiem w jego środku, bezludna wyspa czy otchłanie kosmosu to zależy tylko od naszej wyobraźni. Ach ta błogość, te dzwoneczki, te pyknięcia w klawisze na tle kosmicznych pejzaży.  No i gdzieś tam w okolicach jedenastej minuty gitara Steve’a cudownie wpasowana w nastrój całości tej kompozycji, dodająca jej troszeczkę zadziorności. Znakomita muzyka, fantastyczny odpoczynek i ucieczka od dnia codziennego.

Druga strona to utwór Hillage’a noszący tytuł Four Ever Rainbow. Tu na początek mamy dzwoneczek i tubalne dźwięki elektroniki użytej na potrzeby tego albumu. Klimat utworu jest mocno zbliżony do poprzednika jednak za sprawą gitary Steve'a chyba troszeczkę bardziej niespokojny to utwór. Kosmiczna podróż z nutką obawy, ale ciągle wciągająca i mimo wszystko kojąca nasze nerwy.

Jeśli jesteśmy otwarci, nie pakujemy danego artysty w utarte koleiny i dajemy mu prawo do odskoczni, do eksperymentu, do chwilowego zapomnienia, dajmy szansę temu albumowi. Naprawdę jest wart przesłuchania. Jako się rzekło, miłośnicy ambientu, muzyki elektronicznej penetrującej otchłanie wszechświata powinni być ukontentowani. To znakomita podróż w dalekie światy, kapitalnie wymyślona i wykonana. Polecam.