Riverside - Love, Fear And The Time Machine (2015)

Disc 1:
1. Lost (Why Should I Be Frightened By A Hat?); 2. Under The Pillow; 3. #‎Addicted; 4. Caterpillar And The Barbed Wire; 5. Saturate Me; 6. Afloat; 7. Discard Your Fear; 8. Towards The Blue Horizon; 9. Time Travellers; 10. Found (The Unexpected Flaw Of Searching)

Disc 2 - Day Session:
1. Heavenland; 2. Return; 3. Aether; 4. Machines; 5.Promise

No, powolutku wszystkie sprawy naprostowałem więc…

W sieci można już znaleźć dziesiątki recenzji najnowszego albumu Mariusza Dudy i jego kolegów z zespołu. Tak naprawdę jest to album Dudy bo to przecież on jest kompozytorem wszystkich utworów jak i autorem wszystkich tekstów, przy czym absolutnie nie umniejszam znaczenia pozostałych muzyków. Ci ze swoich zadań wywiązali się wspaniale. Kompozytorsko koledzy wspomogli Dudę tylko jeśli chodzi o utwory zawarte na drugim krążku tego wydania, a który to zwie się Day Session.  Od samego początku starałem się podejść do tego albumu jak do nowości. Nie w sensie nowości znanego mi zespołu tylko jako albumu grupy, której wcześniej nie znałem. Oczywiście jest to dość karkołomne zadanie i w większości nie uniknie się lub nawet nie można uniknąć porównań do tego co zespół prezentował na swoich poprzednich albumach. Ja jednak spróbowałem i nie będę odwoływał się do wcześniejszej ich dyskografii bo to już zrobili (i słusznie) niemal wszyscy recenzenci na których teksty się natknąłem. Dodatkowo niemal wszyscy są tym albumem zachwyceni, a co ja o nim sądzę?

Pierwsze co zwraca uwagę jeśli idzie o ten album to okładka, której autorem jest Travis Smith. Jak się wchodzi do sklepu z płytami i widzi się ten album to od razu chce się go wziąć do ręki. W moim odczuciu to wzór okładki która przyciąga uwagę i hipnotyzuje od pierwszego ujrzenia. Świetny motyw chłopca patrzącego w dal (może to mały Mariunio?) i to wyśmienite wykorzystanie kolorów. Coś wspaniałego. Dlatego kocham nośniki fizyczne i nigdy nie zamieniłbym ich na pliki. Jak człowiek ma w ręku taki album, wie że obcuje (i to namacalnie) ze sztuką. W dzisiejszych czasach raczej nie kupuję nowości na winylach (po co przepłacać skoro źródło nagrania jest to samo) to w tym wypadku chyba zrobię wyjątek i dokupię sobie również wydanie LP. Właśnie dla samej okładki. 

Przejdźmy w końcu do samej muzyki. To co od razu zwraca uwagę po pierwszym przesłuchaniu tego materiału to bas Mariusza Dudy. Wyraźnie słychać, że chłop wie co robić z tym instrumentem i daje temu wyraz. Z resztą w połączeniu z perkusją Kozieradzkiego tworzą wspaniałą sekcję rytmiczną.  

Już pierwszy utwór zatytułowany Lost (Why Should I Be Frightened By a Hat?) ma arcyciekawy klimat. Świetne tło klawiszowe w połączeniu z przepiękną partią wokalną Mariusza i delikatną gitarą tworzą jakby celtycki klimat. Oczyma wyobraźni widzę kurhany i fale morza rozbijające się o skaliste wybrzeże. W okolicach 2:30 utwór nieco przyspiesza. Fajny początek. Myślę sobie „Już mi się podoba”.
Dalej nie jest wcale gorzej. W Under The Pillow mamy fajne wprowadzenie gitarowe (jakbym już to kiedyś, gdzieś słyszał w początku lat dziewięćdziesiątych). Ponownie fajny wokal Dudy i świetne klawiszowe tła. Ale to co mnie najbardziej urzekło w tym utworze to jego koniec. Od 5:30 robi się wręcz fenomenalnie. Kapitalny, wyraźny, mocno pulsujący bas i znakomita gitara, która współpracując z klawiszami wręcz powala. Szkoda że tak krótko. 
#Addicted. Świetny bas na dzień dobry, który fantastycznie prowadzi ten utwór. W pewnym momencie słuchając tego kawałka pomyślałem sobie, że gdyby nie ten wyraźny bas to mógłby to być niezły kawałek… a-ha (w początkowej fazie tej piosenki). Naprawdę. I znowu co bardzo mnie urzekło w tym utworze to jego zakończenie. Przepiękna partia gitary akustycznej, której ponownie towarzyszą fantastyczne klawisze. Wielki plus. W Caterpillar And The Barbed Wire przypadł mi do gustu ten dwugłos na tle klawiszy, który jest jednocześnie pięknym chwilowym wyciszeniem. Wrażenie robi tu także sekcja rytmiczna oraz przyjemna gitarowa solówka Grudzińskiego. I ponownie kapitalne instrumentalne zakończenie. 
Saturate Me to troszkę mocniejsze oblicze tej płyty. Fajne gitarowe wprowadzenie z ładnymi klawiszowymi tłami. Po dwuminutowym, ostrzejszym wstępie usłyszymy wyciszenie w postaci znakomitych kosmiczno-ambientowych klawiszy i aksamitnego wręcz śpiewu Dudy. To co jest tu zauważalne i jednocześnie arcyciekawe to zmiany nastrojów. Bardzo fajny utwór. Jeden z moich faworytów na tej płycie.
Kolejnym utworem jest piosenka zatytułowana Afloat i jest to najkrótsza propozycja na tym albumie. Spokojna, klimatyczna piosenka po której mamy prawdziwe uderzenie. To jak pracuje bas na samym początku Discard Your Fear to wręcz coś niebywałego. Lubię takie mięsiste, konkretne granie jeśli chodzi o ten instrument. Ta partia Dudy na basie sprawiła, że utwór początkowo stał się moim faworytem. Niestety po genialnym wstępie piosenka robi się dość miałka. Nie przekonują mnie tu wokale, takie trochę pitu pitu idealnie nadające się do dzisiejszych ogólnopolskich stacji radiowych. Szkoda bo ten znakomity motyw basu powraca w trakcie trwania piosenki i naprawdę mógł to być genialny utwór. 
Dochodzimy do najdłuższego utworu na tej płycie zatytułowanego Towards The Blue Horizon. Początek to wspaniała gitara akustyczna. Uwielbiam takie klimaty. Bardzo spokojny, wręcz popowy początek utworu zmienia w dalszej części swój charakter na nieco bardziej progresywny, przypominający mi odrobinę solowe dokonania Stevena Wilsona. 
Już na sam koniec usłyszymy dwie ballady. W szczególności wrażenie robi pierwsza z nich zatytułowana Time Travellers. Bardzo fajna gitara akustyczna i przejmujący, tęskny głos Dudy, który śpiewa abyśmy powrócili do świata sprzed trzydziestu lat. Czy mnie przekonał? Chyba tak. Wspaniale wspominam lata 80-te. Chciałbym jeszcze raz pożyć w tamtych czasach, tyle że z bagażem doświadczeń jakie mam teraz. Ale to chyba w ogóle tak jest, że tęskni się za swoimi latami dzieciństwa i młodości. Utwór wywołuje wiele wspomnień, spełnia w stu procentach swoją rolę. Album zamyka, jako się rzekło, kolejny spokojny utwór z gitarą akustyczną w roli głównej (początek) Found (The Unexpected Flaw Of Searching). Później mamy bardzo ładną partię klawiszy i dość ciekawe solo gitary. Ponownie głos Dudy w tonie melancholii i zadumy. Bardzo ładne zakończenie albumu.

Jeszcze dwa słowa o dodatkowym dysku. To niespełna trzydzieści minut instrumentalnego grania. Piękne pejzaże malowane głównie przy pomocy klawiatur. To swojego rodzaju soundtrack do filmu (to moja interpretacja), który przedstawia samotność człowieka w obecnym zabieganym i bezwzględnym świecie. Pięć wspaniałych kompozycji z których jedynie Machines mi nie podchodzi. Jest zbyt toporna, beat tu zastosowany niszczy efekt zadumy i marzycielski klimat. Ale na sam koniec jest piękna Promise w której gitara akustyczna robi taki klimacik że hej.

Co mogę jeszcze powiedzieć? Album zyskuje po każdym kolejnym przesłuchaniu. To świetna propozycja na nadchodzącą jesień. Piękne melodie, wspaniałe partie wokalne Mariusza, który również znakomicie operuje basem. Muzyka zawarta na tym albumie tworzy kapitalny klimat i aurę pewnej tajemniczości. Rzeczywiście muzyka oddaje tytuł tego albumu. Jest tu i miłość i strach przed nieznanym i wspaniały powrót do przeszłości, co wyraźnie słychać, szczególnie w partiach klawiszowych. To na pewno będzie jedna z moich płyt roku 2015, jednak mam także małe zastrzeżenia. Po pierwsze to brakuje mi tu wyraźnego, przodującego utworu. Wszystkie piosenki utrzymane są w podobnym klimacie przez co chwilami robi się nudnawo (i mówię to ja sympatyk melancholii i spokojnych klimatów). Do tego trochę za dużo jest tu tych wokali, które  pomimo dość długiego trwania utworów zajmują ich lwią część. Nie jest to arcydzieło jak często określana jest ta płyta przez innych recenzentów. Niemniej to znakomita pozycja, która powinna być obowiązkowym ozdobnikiem każdej kolekcji.