Mr. Mister - Welcome To The Real World (1985)

Side A:

1. Black/White
2. Uniform Of Youth
3. Don't Slow Down
4. Run To Her
5. Into My Own Hands

Side B:

1. Is It Love
2. Kyrie
3. Broken Wings
4. Tangent Tears
5. Welcome To The Real World

Z cyklu „Atrakcyjna Osiemdziesiątka”

Dziś mija trzydziesta rocznica wydania tego albumu. To dla mnie jedna z najważniejszych pozycji jeśli idzie o lata osiemdziesiąte w ogólnie rozumianej muzyce rozrywkowej. Bardzo lubię tę płytę, a w szczególności jeden utwór, który na niej się znajduje. Pamiętam jak długo polowałem na ten album. To był także jeden z moich pierwszych kompaktów. Winyla dokupiłem później. A wcześniej część piosenek miałem nagranych na szpulowcu, później kasecie. To były czasy. Richard Page i spółka wspięli się tym albumem na szczyty list przebojów. Jak się później okazało to był ich jedyny wielki sukces, ale po kolei…

Jeszcze w latach siedemdziesiątych zanim powstał Mr. Mister, Page (bas, śpiew) i jego kolega z młodzieńczych lat Steve George (klawisze), założyli grupę Pages. Pod tym szyldem wydali trzy albumy notabene dość ciekawe. Page’a ceniłem sobie zawsze za jego głos. Świetny, zawsze mi odpowiadał. Pamiętam jak w latach osiemdziesiątych, ale i w dziewięćdziesiątych niektórzy mylili Richarda ze Stingiem. Fakt byli trochę do siebie podobni. Ale wracając do repertuaru grupy Pages. W szczególności lubię ich drugi album zatytułowany Future Street. Ciekawa muzyka oscylująca pomiędzy popem i rockiem. Chwilami przypomina mi dokonania Steely Dan, może też troszkę wczesne TOTO. Fajne melodie i ciekawe gitary (są momenty w których ocierają się o fusion). Jednak jako zespół nie odnieśli większego sukcesu. Postanowili więc, że stworzą nową kapelę. Tak też zrobili. Na gruzach Pages w 1982 roku powstał Mr. Mister. Do zespołu dołączyli perkusista Pat Mastelotto (tak, to ten od King Crimson) oraz gitarzysta Steve Farris. W 1984 wydali pierwszą płytę zatytułowaną I Wear The Face, która przepadła. W międzyczasie Page otrzymał podobno propozycję śpiewania w TOTO, ale propozycję odrzucił. Wierzył w swój zespół, który z wielkim zapałem zabrał się za komponowanie materiału na kolejny album, który otrzymał tytuł Welcome To The Real World.

Album rozpoczyna piosenka zatytułowana Black/White i jako żywo przypomina piosenkę grupy z naszego podwórka, a mianowicie Kombi i utwór Lawina – Kamień Do Kamienia. Linia basu jest bardzo charakterystyczna i niemal identyczna. Utwór Kombi jest po prostu szybszy. Proszę posłuchać. Ciekawostką jest to, że przecież albumy pochodzą z tego samego roku. Ba, oba ukazały się w listopadzie. Kto od kogo ściągał? Nie, to raczej zbieg okoliczności.

W kolejnym utworze Uniform Of Youth sam początek to wyraziste klawisze. Dalej fajna gitara i oczywiście śpiew Richarda. Lubię w tej piosence refreny, zwrotki trochę są toporne. Tak czy inaczej to elegancki utwór.

Początek płyty utrzymany jest w podobnym, dość żywym tempie. Utwory nie odstają wyraźnie jeden od drugiego. Na wyróżnienie zasługują na pewno wokale Page’a, ale też perkusja Mastelotto (mimo iż wyraźnie słychać, że to perkusja lat 80-ych, elektroniczna, sztuczna) no i oczywiście klawisze George’a. Od czasu do czasu także Farris popisze się niezłą solówką gitarową, jak choćby w utworze Don’t Slow Down. Zawsze uważałem, że to jego solo jest tu zbyt krótkie, mógłby jeszcze trochę pociągnąć.

Ale mamy na tym albumie także bardzo ładną balladę zatytułowaną Run To Her. I tu ponownie, wspaniały głos Richarda, świetne klawiszowe tła i delikatne dźwięki gitary. Perkusja chodzi jakby w oddali, jest wycofana. Zgrabna, sympatyczna ballada osadzona w wiadomych latach.

In To My Own Hands ma początek jakby żywcem wyjęty z repertuaru The Police. Przyznam szczerze, że gdy pierwszy raz usłyszałem ten początek byłem przekonany, że Sting maczał w nim palce. Ale nie, nie maczał. To również fajna piosenka, idealnie pasująca do początkowych utworów z tego albumu. Na plus solo gitarowe Farrisa.

Stronę B wydania czarnego otwierają trzy single, które promowały tę płytę. Pierwszym z nich i zarazem ostatnim, który promował ten album jest piosenka Is It Love. W moim odczuciu jest najsłabszym z singli. Nie oznacza to oczywiście, że piosenka jest zła. Świetne refreny. Podoba mi się tu perkusja i gitara. Na amerykańskiej liście przebojów dotarła do ósmego miejsca, bardzo dobry wynik.

No ale następna piosenka to absolutny killer tej płyty i dla mnie osobiście jeden z najważniejszych utworów lat osiemdziesiątych. Mowa oczywiście o Kyrie. Cztery i pół minuty ekstazy. To jeden z wielkich hitów grupy, który jako singiel ukazał się w grudniu 1985 roku, a w marcu roku następnego dotarł do pierwszego miejsca. Już sam początek i ten przejmujący po stokroć śpiew Page’a Kyrie Eleison. Do tego to klawiszowe tło i natychmiast ogromne wzruszenie. Gdy wchodzi sekcja rytmiczna piosenka nabiera mocy. Ubóstwiam ten utwór za klimat, za tekst, za wszystko. A dlaczego właśnie ta piosenka jest tak dla mnie ważna? Otóż przed każdą dalszą podróżą zawsze ją włączam. Ten teks Kyrie eleison, down the road that I must travel mówi chyba wszystko. Śmiesznie bo modlący to ja nie jestem, ale tak mam z tą piosenką i już.

Zaraz po tym genialnym utworze jest kolejny, który niczym nie ustępuje poprzednikowi. Wiem, że dla wielu słuchaczy to właśnie Broken Wings, bo o tym utworze mówimy, jest ich największym sukcesem. Choć sam przepadam za tym utworem to o milimetr przegrywa z Kyrie. Tu też mamy genialny początek, ten odgłos wiatru, pulsujący bas i znakomita gitara robią taki klimat że hej. Inspiracją do napisania tej piosenki była książka Kahlil Gibrana pod tym samym tytułem. Od zawsze ten utwór kojarzył mi się z wolnością, z przestrzeniami i moim ukochanym morzem. Uwielbiam słuchać tej piosenki gdy stoję nad brzegiem morza lub oceanu. Wiatr owiewa mi twarz, przede mną rozpościera się bezkres wody, w słuchawkach ten utwór, ręce rozkładam na boki i krzyczę z całych sił. Trzeba pomyśleć o jakimś wyjeździe. Broken Wings także dotarło do pierwszego miejsca listy Billboardu w grudniu 1985 roku. Na naszej Trójkowej liście dotarł jedynie do dwudziestego co miało miejsce w lutym 1986 roku. 

No, do końca albumu zostały nam jeszcze dwa utwory. Pierwszym z nich jest Tangent Tears. Nic specjalnego, chyba najsłabszy utwór na tym albumie, przynajmniej w moim odczuciu. Jeden z wielu jakie wtedy powstawały.

Płytę zamyka piosenka tytułowa.  Bardzo fajna, typowo „ejtisowa” piosenka, ponownie z kapitalnym refrenem. Kiedyś ze dwadzieścia lat temu często używałem sekwencji „Welcome To The Real World” w życiu codziennym. Szczególnie w urzędach lub na studiach gdy dowiadywałem się, że się nie da, bo nie. Fajne zamknięcie tej znakomitej płyty. Na sam koniec należy jeszcze wspomnieć o panu który był autorem tekstów na tej płycie, a był to John Lang. Wykonał kawał dobrej roboty.  

Album sprzedał się w ponad dwóch milionach egzemplarzy. Oczywiście największe branie miał w Stanach gdzie rozszedł się w liczbie około miliona sztuk. Dla mnie ta płyta to znakomite wspomnienie tamtych czasów, beztroski, szalonych pomysłów i wspólnego słuchania muzyki w gronie znajomych. Gdzie te czasy gdy ktoś zdobył jakiś album i biegł do kumpla z tą informacją. Ten powiadamiał następnych i tak w grupie kilku osób słuchało się danego albumu z wypiekami na twarzy. Welcome To The Real World to przede wszystkim płyta dla sympatyków tamtych lat. Zwolennicy mocnego, gitarowego grania niewiele tu dla siebie znajdą choć uważam, że powinni. Dla mnie to kawał historii mojego życia, ale także znakomita muzyka, która do dziś świetnie brzmi i niemal w całości się broni. 

Jeszcze tak na marginesie. Kolejny album zespołu zatytułowany Go On… nie powtórzył już sukcesu poprzedniczki. Następnie po odejściu z zespołu Farrisa grupa nagrała jeszcze jedną płytę, ale ta oficjalnie się nie ukazała. Zespół przestał istnieć. Szkoda bo to była naprawdę świetna kapela.