Co W Napędzie Piszczy

Chciałbym zacząć nowy cykl „Co W Napędzie Piszczy”

Może cykl to za dużo powiedziane, bo nie planuję jakiejś wielkiej systematyczności w tym temacie. Ot, co jakiś czas będę tu wrzucał fotografię przedstawiającą albumy, które w ostatnim czasie najczęściej gościły w moim odtwarzaczu. Pewnie Czytelnik studiując mojego bloga zdążył się już zorientować jakiej mniej więcej muzyki słucham. Ale rozstrzał gatunkowy jest o wiele większy i nie wszystkie płyty zostaną opisane na stronie więc…

Nie zamykam się jedynie na rock progresywny, słucham wszelakiej muzyki, która sprawia mi ogromną przyjemność. Obce jest mi uczucie guilty pleasure, przysięgam. W końcu to ja słucham muzyki, mnie ma się ona podobać i sprawiać przyjemność. Ja nie słucham i nigdy nie słuchałem konkretnych płyt aby dostosować się do panujących akurat mód czy by dołączyć do jakiegoś towarzystwa. 

Każdy etap mojego dotychczasowego życia wiąże się z wieloma albumami, które bardzo często są od siebie biegunowo odległe jeśli chodzi o stylistykę. Wiele z nich jest dla mnie niezwykle ważnych, wiele z nich związanych jest z konkretnym miejscem, czasem, wydarzeniem czy osobami. Dlatego niektóre kojarzą mi się z ogromnym smutkiem, inne z wielkimi radościami, jeszcze inne z zakochaniem, rozstaniami, śmiercią, uczuciem wolności, ucieczką od codzienności. Czy mam nie słuchać płyt przypuśćmy George’a Michaela? Bo co? Bo to popik?, nuda, pedał (przepraszam), dorośnij, bo jakiś znawca powiedział, że to muzyka niskich lotów? A pocałuj mnie w dupę znawco! Sam sobie słuchaj czego chcesz i innym pozostaw taki wybór. 

Owszem, są pewne gatunki muzyczne, których nie słucham prawie wcale lub, których wręcz nie mogę ścierpieć, ale nie uprawnia mnie to do tego aby kogoś kto słucha na ten przykład death metalu określać mianem satanisty czy debila. Zgoda, dyskutujmy o płytach, spierajmy się, wymieniajmy argumenty, ale nigdy nie róbmy wycieczek ad personam. To takie małe. 

Proszę pamiętać, najlepszym recenzentem muzyki są nasze własne uszy. Koniec kropka. Ja na blogu przedstawiam płyty, które sam uwielbiam co nie znaczy, że próbuję komuś narzucić własne wybory. Mówię tylko posłuchaj, daj szansę, może Ci się spodoba. 

Jak zwykle odbiegam od tematu, ale ta dyskusja nie ma końca. 

Dobra, zdjęcie i jedziemy. Przy każdej z płyt postaram się dopisać dwa trzy słowa, ale i to nie jest pewne. Czasem będzie to samo zdjęcie, czasem coś dopiszę. Zobaczymy.

Zaczynamy od góry:

1. Mike & The Mechanics - Beggar On A Beach Of Gold (1995)
2. Mike & The Mechanics - Mike & The Mechanics (1985)
3. Richard Barbieri - Planets + Persona (2017)
4. Blackfield - Blackfield V (2017)
5. Steve Hackett - The Night Siren (2017)
6. Billy Cobham - Crosswinds (1974)
7. Boston - Don’t Look Back (1978)
8. Boston - Boston (1976)
9. Soft Machine - Third (1970)
10. Camel - Nude (1981)
11. Gentle Giant - Octopus (1972)
12. Pink Floyd - A Momentary Lapse Of Reason (1987)
13. IQ - Nomzamo (1987)
14. McDonald And Giles - McDonald And Giles (1970)
15. King Crimson - In The Court Of The Crimson King (An Observation By King Crimson) (1969)
    
    

Ad. 1,2 - Obie nastrajały mnie w oczekiwaniu na ich nowy album Let Me Fly 

Ad. 3,4,5 - Nowości, nowości, nowości... 

Ad. 6 - Znakomity album o którym przypomniał mi kolega Paweł Pałasz z bloga Rock’n’Roll Will Never Die!

Ad. 7,8 - Dwa pierwsze albumy Boston wylądowały w moim odtwarzaczu w związku ze smutną wiadomością. Oczywiście mówię tu o śmierci Siba Hashiana, który był perkusistą tego zespołu.

Ad. 11 - Jedna z najlepszych płyt w dyskografii Olbrzymów. Często wracam.

Ad. 12 - Ogrom wspomnień, zbyt osobistych aby się nimi dzielić.

Ad. 14 - Znakomita płyta (szkoda że jedyna) muzyków, którzy brali udział w nagraniu płyty pomnika. Ów pomnik stanowi ostatnią pozycję na mojej liście najczęściej słuchanych w ostatnim czasie.

PS. Przepraszam za słabą jakość zdjęcia. Coś mi chyba aparat szwankuje. Postaram poprawić się na przyszłość. Ten blogspot też mi się pierdzieli. Nie mam siły i czasu aby to poprawić i dokonać korekty (dziura na dole).