Rush - Power Windows (1985)

1. The Big Money
2. Grand Designs
3. Manhattan Project
4. Marathon
5. Territories
6. Middletown Dreams
7. Emotion Detector
8. Mystic Rhythms

Z cyklu „Atrakcyjna Osiemdziesiątka”

W ostatnim wpisie dotyczącym płyty Heathen Davida Bowie, jeden z moich szanownych Czytelników, Leszek, poruszył bardzo ważny temat dotyczący muzyki lat osiemdziesiątych. Głównie chodzi o zarzut jaki stawiano wielu zespołom czy wykonawcom, że w latach osiemdziesiątych obniżyli swe loty i ich płyty były o wiele gorsze i bardziej syntezatorowe od tych z lat siedemdziesiątych. Jak zauważył Leszek, między innymi oberwali Yes, ale dostało się też wielu innym, w tym znakomitemu kanadyjskiemu trio jakim niewątpliwie jest Rush. Taka dyskusja gorszy-lepszy, toczy się od wielu, wielu lat, także w sprawie Power Windows. Jedna strona barykady zaciekle broni tego albumu, druga strzela do niego z dział największego kalibru. A co ja o nim sądzę?...

Nie pamiętam, ale mógł to być 1988 lub 1989 kiedy poznałem ten album. Wspominałem już kiedyś na blogu, przy okazji wpisu o płycie Twilight of Idols zespołu Fashion, że poznałem tę płytę dzięki przypadkowi, dzięki temu, że było lato i w mieszkaniach były pootwierane okna. Z Power Windows było podobnie. Miałem w bloku sąsiada, chłopak starszy ode mnie z sześć, może siedem lat. Jego ojciec był kimś ważnym i pewnie dzięki temu w ich domu było sporo płyt, o których reszta mogła jedynie pomarzyć. Przypominam, to lata osiemdziesiąte, bez internetów. Marek (imię zmieniłem celowo) był nerwowym człowiekiem, często nieobliczalnym, przez to większość czasu spędzał w domu. A że lubił muzykę i miał znakomity sprzęt grający (wszyscy mu zazdrościli), często otwierał balkon i grał płyty, ostro przekręcając potencjometr w prawo. I właśnie tak poznałem Power Windows.

Nie będę tu może przytaczał całej historii powstawania płyty, o tym spokojnie można poczytać w wielu innych miejscach. Trzeba jedynie zaznaczyć, że przy okazji tego albumu, pojawił się nowy producent w postaci Petera Collinsa. To w dużej mierze jemu płyta zawdzięcza swoje brzmienie. W szeregi zespołu Collins wprowadził też nowy sposób nagrywania. Twierdził, że inwencja zespołu jest większa gdy ten będzie nagrywał nowy materiał w wielu studiach nagraniowych. W związku z tym wybrał ich kilka i nasi bohaterowie latali od Kanady przez Florydę, Nowy Jork, Karaiby, na Londynie kończąc. Właśnie stąd wziął się tytuł płyty. Jak wspomina Peart, każde studio miało swój klimat, ale przede wszystkim, z każdego był inny widok z okna, inne obrazy i inna pogoda.

Na płycie znalazło się osiem utworów, a całość przesiąknięta jest latami osiemdziesiątymi z wysuwającymi się na czoło klawiaturami. Nie brakuje tu jednak gitary Lifesona. Jak zwykle mocną stroną ich muzyki są znakomite bębny Pearta i nie gorszy bas Lee.

Utwór numer jeden to The Big Money, która opowiada o tym jaką niesamowitą moc mają pieniądze, dzięki którym można właściwie wszystko.  I od pierwszych sekund świetna perkusja, uderzenia gitary oraz syntezatory.  No i ten basior Geddy’ego. Noga chodzi sama. W połowie fajne zwolnienie, na pierwszy plan wyłania się gitara, którą znakomicie wspiera perkusja. No i gdzie te „straszne” lata osiemdziesiąte?

W kolejnej Grand Designs mamy znowu podobne patenty czyli świetna sekcja, słyszalny Lifeson i jego gitara, a wszystko okraszone delikatną syntezatorową omastą. Czy jest źle? Dla mnie nie.

Manhattan Project porusza bardzo smutny temat, mam nadzieję, że nie muszę wyjaśniać o co chodzi. Tu mamy już zdecydowanie więcej klawiszowych doznań, ale to nadal świetna pop-rockowa, no może popowa piosenka. Zwracam uwagę na tekst bo dzisiejszy pop koncentruje się raczej na czochraniu organów niźli na czymś poważniejszym. I czy ów tekst nie jest dziś ponownie aktualny? Czy świat nie myśli ponownie o nuklearnej zagładzie? Oby skończyło się na straszeniu. 

Oryginalnie stronę pierwszą zamykał Marathon. Co mi się tu podoba najbardziej? Właśnie refreny z tymi charakterystycznymi klawiszami a la „ejtis”. Ale mamy tu też przecież kapitalny bas i gitarowe solo.

Drugą stronę otwiera najdłuższy na płycie Territories. Podobnie jak Manhattan Project, w warstwie tekstowej opowiada o ważnych sprawach. Kolejny Middletown Dreams, w początkowej fazie od zawsze kojarzył mi się z muzyką The Police. No i te klawisze, które budują jakąś niesamowitą przestrzeń, słucha się tego kapitalnie. Choć utwór zdominowany przez wspomniane już klawisze to i tu usłyszymy gitarę Lifesona.

W Emotion Detectors to pierwsze wejście klawiatur jakby zabrane z pierwszego albumu Alphaville. Tu trochę odbiór psuje ta syntetyczna perkusja. Jednak w refrenach utwór nabiera fajnej mocy. I również tutaj jest świetne solo gitary, a w tle galopujący bas. Świetny fragment.

Całość zamyka popowy Mistic Rhythms, ponownie ze świetnym refrenem.

Nim dorobiłem się własnego egzemplarza Power Windows moją kolekcję w 1990 roku zasilił album koncertowy A Show of Hands. Na nim cała masa piosenek z opisywanego tu albumu. Jaki ja byłem szczęśliwy, że mam tę koncertówkę. Ale wróćmy do Power Windows. Dla mnie świetna płyta, lubię lata osiemdziesiąte, lubię syntezatory. Tu mamy jedno i drugie, do tego wyśmienita sekcja, kapitalne melodie, niesamowita przestrzeń oraz dobre teksty. I odnoszę wrażenie, że na tym albumie nie razi słuchacza ten charakterystyczny głos Geddy’ego. Zgoda, gitary ustąpiły miejsca klawiszom, całość wyraźnie osadzona jest w latach w których płyta powstała i zgoda, to nie jest ich najlepsze dzieło. Jednak poza sentymentem, którym niewątpliwie darzę ten album, to nadal Rush, zaskakujący, ciekawy i inny od tego co robili wcześniej i później. Wracam często i chętnie.