Podsumowanie Roku 2017

Ciężkie są powroty do codzienności, ale co zrobić. Po kilkunastu dniach laby i nicnierobienia czas ponownie stanąć na nogi.

Trzeba również tradycyjnie jakoś podsumować miniony już rok 2017.

Moja kolekcja powiększyła się o 153 płyty. To słabiej niż w latach poprzednich. Z czego to wynikło? Nie wiem. W tej puli znalazło się kilkanaście nowości. Jednak, jak to drzewiej bywało, lwią część zakupów stanowią albumy z lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych.

W minionym 2017 wyszło naprawdę sporo albumów godnych uwagi. Swoje płyty wydali też Artyści, którzy na moich półkach zajmują ważne miejsce. Niestety na większości tych albumów zawiodłem się srodze, ale o tym nieco dalej. Skoncentrujmy się póki co na krążkach, które najbardziej mnie urzekły. Tradycyjnie wybieram dziesięć płyt. Nie będę ich szeregował od najlepszej do najgorszej. Po prostu te są warte moich uszu i z ogromną przyjemnością gościły w moim odtwarzaczu oraz na talerzu.

Richard Barbieri - Planets + Persona [recenzja]

To chyba jedyny (nie, był jeszcze jeden) album z 2017, który oczarował mnie od początku, od pierwszego przesłuchania. Lubię takie płyty. Włączam i po początkowym skrzywieniu, dalej jest tylko lepiej i lepiej. Znakomita pozycja.

Peter Bjargo - Animus Retinentia [recenzja]

Ciemna, mroczna, taka jak lubię. No i w końcu udało mi się ją zdobyć na krążku. Potrzebowałem na to wielu miesięcy, ale jest. Szkoda, że takie płyty przepadają kompletnie w dzisiejszych czasach.

Max Richter - Three Worlds: Music From Woolf Works

Coś ze stajni Deutsche Grammophon. To kolejna po Planets + Persona płyta, która powaliła mnie od pierwszego przesłuchania. Zaduma, historia, wzruszenie. Chcesz się wyciszyć, odprężyć? Ta płyta ci to zagwarantuje. Wspaniała robota.

Andrzej Korzyński - Wielki Szu [recenzja]

Marzenie stało się faktem. W końcu mogę posłuchać muzyki z jednego z ulubionych filmów, kiedy chcę i ile razy chcę. To kapitalny powrót do przeszłości i cała masa wspomnień.

Hans Zimmer & Benjamin Wallfisch - Blade Runner 2049

Ci, którzy spodziewali się drugiego Vangelisa srodze się rozczarują. Na tę ścieżkę trzeba patrzeć całkiem inaczej. W najbliższych dniach postaram się w tym temacie skrobnąć coś więcej na blogu.

Johannes Luley - Qitara

To drugi solowy album tego muzyka. Pierwszy mnie zachwycił. Kupiłem go dzięki wspaniałej okładce, a i na muzyce się nie zawiodłem. Na swoim drugim krążku Luley skręca zdecydowanie w stronę jazzu i fusion. I trzeba przyznać, że wyszło mu to całkiem nieźle.

Steve Hackett - The Night Siren [recenzja]

Nie powala, ale jakoś wyjątkowo dobrze mi się tego słucha. Jeśli chodzi o Hacketta to nie jestem wielkim entuzjastą jego twórczości powstałej w XXI wieku. Ta płyta jakoś mi podpasowała i często gościła w moim odtwarzaczu.

Kazik & Kwartet Proforma - Tata Kazika Kontra Hedora [recenzja]

Przede wszystkim za teksty Pana Stanisława. Trzeba przyznać, że miał gość talent. Ogrodnik powala. I odezwał się we mnie jakiś sentyment i powrót do płyt Tata Kazika i Tata 2.

Blackfield - V

W 2017 światło dzienne ujrzały dwie płyty na których udziela się Steven Wilson. Ta i jego solowe dzieło. Pomyślałem, że jeżeli mam słuchać popowego oblicza Wilsona to zdecydowanie wybieram Blackfield. Jego solowa płyta zatytułowana To The Bone mocno mnie rozczarowała. Co do V? October mnie rozłożył. Gdyby żył Beksiński z pewnością często by grał ten utwór.

Strawbs - The Ferryman's Curse

To chyba jedyna płyta dinozaurów, która mi podeszła w tym roku. Muszę jednak zaznaczyć, że jest tu kilka utworów, które ewidentnie mi nie leżą. Jednak pierwsza część tego albumu jest naprawdę ciekawa. Pewnie też coś na jej temat skrobnę niebawem.

No tak to mniej więcej wygląda. Właściwie zamiast tego Kazika mógłbym umieścić tu chociażby płytę Midge’a Ure’a Orchestrated. Wielkie przeboje zagrane z orkiestrą. Patent sprawdzony już przez bardzo wielu Artystów, ale znakomicie się tego słucha. Niby wszystko znam na pamięć, a takie Dancing With Tears In My Eyes wzruszyło mnie dogłębnie.

Jak co roku przeżyłem też sporo rozczarowań. Z niecierpliwością czekałem na kilka płyt „starych wyjadaczy”. Niestety każda kolejna była słaba lub bardzo słaba. Pierwszym wyczekiwanym albumem był Eloy The Vision, The Sword And The Pyre Part 1. Początkowo miała się ukazać w marcu, później w czerwcu, w końcu wyszła po wakacjach i zawód. Słychać że to Eloy, ale to wszystko już było. Nuda, straszna nuda.

Drugi zawód to Mike & The Mechanics i album Let Me Fly [recenzja]. Okrutnie proste granie, a i z wykonaniem słabo. Dobre dwa utwory.

Kolejne rozczarowanie to nowa płyta gigantów z Włoch. Chodzi o grupę Premiata Forneria Marconi i album Emotional Tattoos. Niby to ładne, ale kompletnie bez polotu, bez pomysłu, bez zaskoczeń. Czas kończyć Panowie.

O Wilsonie już wspomniałem. Do tego wszystkiego słabe Procol Harum, Buckingham/McVie czyli Fleetwood Mac bez Stevie Nicks. Beznadziejny Waters i cieniutkie a-ha w serii MTV Unplugged.

Doświadczyłem jeszcze jednego rozczarowania. Pewna grupa wydała nowy album po 42 latach! Ale o tym wspomnę niedługo na łamach mojego pamiętnika.

Co więcej? Chyba nic.

W tym, już 2018, czekam na trzy płyty, które wiem, że mają się ukazać. Mam nadzieję, że spotkają mnie też inne albumowe niespodzianki. Wiem już (mam bilet), że w tym roku zaliczę co najmniej jeden arcyważny koncert. Będzie to występ King Crimson, z czego już dziś cieszę się niesamowicie. Być może wybiorę się jeszcze na Camel, ale nie wiem czy dam radę bo grają w tym samym miesiącu co King Crimson.

Co do bloga? Panie Arku, zagrzał mnie Pan do pracy. Rok temu napisał Pan „Życzę Wszystkiego Najlepszego w 2017 r. i pociągnięcia bloga przynajmniej jeszcze rok”. Pociągnąłem. Mam nadzieję, że nadal Pan czyta i znalazł Pan coś dla siebie.

A dalsze losy Music is the Healer? Nie wiem. Jak wspomniałem, pewnie pociągnę ten temat jeszcze jakiś czas, ale wiara i chęci coraz mniejsze. Są wejścia, cyferki niby rosną, ale… Zobaczymy.

Na sam koniec. 

Znalazłem ostatnio w sieci rysunek. Pozwoliłem sobie go tu skopiować gdyż idealnie przedstawia on moją osobę. Idealnie.

Wspaniały, prawda?