Andrzej Korzyński - Wielki Szu (2017)

1. Powrót; 2. Wielki Szu I; 3. Reminiscencje z lepszego życia; 4. Stacja Lutyń; 5. Motel Disco; 6. Miłość Szu I; 7. Karty; 8. Rozgrywka; 9. Basen/Pokój; 10. Taka wesz; 11. Wielki Szu II; 12. Miłość Szu II; 13. Victoria; 14. Psychodelia; 15. Do You Like Henky-Penky Love; 16. Sztafeta; 17. Śmierć; 18. Wielki Szu III
Bonus Track: 19. Przegrana; 20. Blue Master; 21. Tylko punk rock

- Wielki Szu, ty tutaj?
- Jak widzisz.
- Stary idioto, jak cię podszedł? Do ciebie mówię…
- Mówiłem, że oszust.
- Kto by pomyślał, że można cię spotkać na takim zadupiu… 

To jeden z bardzo wielu znakomitych dialogów tego jakże lubianego i docenionego filmu. To jeden z tych obrazów, którego dialogi znam na pamięć. Wielkiego Szu mogę cytować godzinami. W sam film wciągnąłem wielu moich znajomych, z którymi rozmawiam dialogami z filmu. Od niemal trzydziestu lat czekałem na wydanie ścieżki dźwiękowej z tego filmu. Gdy zapowiedziano ją w zeszłym roku dosłownie nie posiadałem się z radości. I w końcu jest…

Należało by chyba napisać dwa słowa o muzykach biorących udział w nagraniu tej ścieżki. Oprócz samego kompozytora, który zagrał na klawiszach i wspólnie z Janem Pruszakiem dyrygował orkiestrą (wyśmienite orkiestracje), towarzyszyli mu inni znakomici muzycy. Byli to: Marek Stefankiewicz (klawisze), Winicjusz Chróst (gitara), Henryk Majewski (trąbka), Arkadiusz Żak (bas) oraz Adam Lewandowski (perkusja). Swojego głosu użyczył Mariusz Zabrodzki aka Zenek Czubaty. Kto prócz Szu, oglądał chociażby Akademię Pana Kleksa, nie mógł mieć żadnych wątpliwości, że autorem muzyki do obu filmów jest ta sama osoba. I tak jest w rzeczywistości. W moim przypadku było tak, że pierwszy był Kleks, dopiero później oglądałem Wielkiego Szu. I pamiętam jak przez chwilę myślałem, że to ta sama muzyka co w Kleksie.

No właśnie, pamiętam też gdy pierwszy raz obejrzałem ten film w latach osiemdziesiątych. Wpadłem od razu w tę historię i do tego jeszcze ta znakomita muzyka, idealnie dobrana do całości. Już pierwsza scena gdy Szu wraca do domu po odsiadce w więzieniu, znakomicie zilustrowana jest muzyką Korzyńskiego. No i w tej scenie koneserzy kobiecego piękna mogą sobie zobaczyć Szapołowską w negliżu. No a chwilę później duży czerwony napis Wielki Szu i kapitalna muzyka z partią trąbki na czele.
 Następnie akcja przenosi się do Lutynia gdzie przyjeżdża Szu aby kupić dom. I tu mamy dwie kompozycje, rozmarzone Reminiscencje z lepszego życia oraz Stacja Lutyń. Właśnie w Lutyniu pojawia się lokalny cwaniak Mikun (w tej roli znakomity, jak zawsze, Leon Niemczyk) i jego dialog z Szu na chwilę po skończonej partii bilarda: 
- A gdybym zaproponował panu bardziej męską grę? (Mikun) 
- W szachy? Z największą przyjemnością.
- Pokerek i to bardzo ostry.
- A, nie. Ale mógłbym spróbować w oczko…
- Jak to?
- No w oko, w dwadzieścia jeden.
- Oko, może być oko, bardzo dobra gra… 
Przepiękna scena.
W filmie pojawia się kilka muzycznych motywów, które powtarzają się i występują w postaci mniej lub bardziej rozbudowanych kompozycji. Jednak większość to krótkie miniaturki bezbłędnie dopasowane do właśnie oglądanych scen. Ale nie zabrakło tu także kilku kompozycji o piosenkowej długości trwania jak wspominany już Powrót, dalej Karty, Victoria czy uwielbiany przez niemal wszystkich Do You Like Henky-Penky Love z głosem Zenka Czubatego. Ten ostatni, utrzymany jest w klimatach disco-funky. W  filmie możemy go wysłuchać w scenie tańca przepięknych dziewcząt. Jeśli jesteśmy przy tym utworze, to należy zwrócić szczególną uwagę na wstęp zagrany na basie. Coś cudownego. Z resztą, bardzo mocną stroną tej ścieżki dźwiękowej jest ów bas. Żak gra na nim jak malowanie.

Na kompakcie znalazły się trzy dodatkowe utwory. Przegrana, to jeden z tych, które nie zostały w filmie wykorzystane. I może słusznie, bo to dość przerażająca muzyka, która troszeczkę nie pasuje do często bajkowych czy tanecznych  motywów muzycznych, które możemy w filmie usłyszeć.
Dwa kolejne zostały nagrane na potrzeby innego filmu, Dzień kolibra.Wszystkich kompozycji jest dwadzieścia jeden, przypadek?

Wielki Szu to jeden z moich ukochanych polskich filmów. Równie mocno pokochałem muzykę z tego obrazu i cieszę się niezmiernie, że wydawnictwo GAD wzięło na warsztat muzykę Andrzeja Korzyńskiego. Ta naprawdę jest tego warta i ciężko jest oddać słowami jej brzmienie i znakomity charakter. Polecam z całego serca nie tylko miłośnikom Korzyńskiego, ale wszystkim tym którzy lubią polskie kino. Dla mnie ta ścieżka to kolejne zdjęcie z rodzinnego albumu. Po pierwszych dźwiękach przenosi mnie trzydzieści lat wstecz. Przepiękne wspomnienia…