King Crimson - Kraków 16.06.2018 ICE Congress Centre

Cudowny weekend w przepięknym Krakowie. Pojechaliśmy z Żoną do dawnej stolicy Polaków aby odwiedzić ukochane miejsca, podjeść w znanych nam restauracjach i pospacerować po ulubionych trasach. Na ulicach Starego Miasta czuję się troszkę jak w Nowym Jorku. Ilość języków z całego świata przytłacza, a co za tym idzie masa ludzi płynąca niczym rzeka o dwóch nurtach. No ale ten wyjazd to dla mnie przede wszystkim koncert legendy jaką niewątpliwie jest King Crimson. I może zabrzmi to śmiesznie, ale…

Życzyłem sobie z całego serca aby wybrzmiał tytułowy utwór z ich debiutanckiej płyty. Reszta była mniej istotna (ta, jasne), ale to właśnie The Court Of The Crimson King wprowadził mnie w ten wspaniały świat Roberta Frippa. Kocham ten utwór od pierwszego przesłuchania. Zresztą cały debiut uwielbiam. Panowie mnie nie zawiedli, ale po kolei.

Piękna pogoda, gorąco, chwilami za gorąco. Nie było jednak takiej skwary jak w 2015 gdy pojechałem do Krakowa na koncert Camel. Oba te wydarzenia odbywały się w tym samym gmachu czyli ICE Congress Centre. Do tegoż dotarłem około godziny 19:45. W środku tłumy, o dopchnięciu się do sklepiku nie było mowy. Stwierdziłem, że ewentualne zakupy poczynię w przerwie lub po koncercie. Poszedłem więc na swoje miejsce. Co ciekawe, siedziałem w niemal tym samym fotelu co na Camelu. Sala wypełniona niemal do ostatniego miejsca. A na scenie? Sprzęt rozstawiony, tablice z informacją aby nie filmować i nie nagrywać. Na sekundy przed dwudziestą, z głośników poszedł komunikat w języku polskim i angielskim, z prośbą o nieutrwalanie koncertu na żadnym z urządzeń. Niemal punkt ósma na scenę wszedł zespół i na moich rękach pojawiła się pierwsza gęsia skórka.

Bez żadnych ceregieli, bez żadnych pozdrowień, przemówień czy rozgrzewek, panowie chwycili za instrumenty i przeszli do rzeczy.

Na dzień dobry krótki popis perkusji, a były trzy i zaczęli od Larks’ Tongues In Aspic, Part One. I druga gęsia skórka na rękach. Niesamowite to przeżycie. Ilość przeszkadzajek których używał Mastelotto przyprawiała o zawrót głowy. Od pierwszych sekund koncertu czuć było moc, występ był niewątpliwie głośny, może ciut za, ale w niczym to nie przeszkadzało. Wszystkie instrumenty były doskonale słyszalne (przynajmniej w miejscu w którym siedziałem) i nie przeszkadzały sobie wzajemnie. Chwilę później mamy Larks’ Tongues In Aspic (Part IV). Tony Levin zmieniał basy jak rękawiczki, perkusiści szaleli za zestawami, a sam Mistrz niewzruszony, gra na gitarze. No i pięknie został wpleciony w to wszystko fragment naszego hymnu, zagrany przez Mela Collinsa na flecie. Coś wspaniałego.

Po tych niesamowitych, początkowych wrażeniach przyszła kolej na uspokojenie w postaci przepięknego Moonchild. Chwilę później przerywnik, w roli głównej mamy Levina w basowym popisie i płynne przejście do The Court Of The Crimson King. W tym momencie moje szczęście było nie do opisania. Ciary po całym ciele, wzruszenie, ekscytacja i moc wspomnień. Mogłem umierać…

No ale koncert przecież trwał nadal i kolejnym utworem był Indiscipline i na jego koniec okrzyk Jakszyka „Podoba mi się”. Kolejne utwory to między innymi Cirkus, Bolero, Dawn Song oraz Skirmish czyli mieszanka z płyty Lizard. Dalej mieliśmy romantyczne Islands i na zakończenie pierwszej części koncertu Larks’ Tongues In Aspic, Part Two. Przerwa. Wyjście z sali, poszedłem do sklepiku, zakupiłem koszulkę, wykonałem telefon i pomalutku wróciłem na salę.

I ponownie perkusyjne rozpoczęcie, po czym przyszedł czas na Discipline. Dalej mogliśmy posłuchać pięknego Cadence And Cascade, Meltdown czy Redical Action. Drugą część koncertu zakończył przepiękny Starless. Kolejny wzruszający moment i zespół schodzi ze sceny.
Owacja na stojąco, gorąca, prawdziwa, nieskrywana. Po kilku minutach ogłuszających braw, grupa wraca na scenę.
Zaczynają od Breathless czyli utworu z solowej płyty Frippa zatytułowanej Exposure. Ale chwilę później następuje w końcu ten moment, w którym po moim policzku płynie łza. Gdy usłyszałem pierwsze dźwięki Epitaph rozkleiłem się. Jak sobie człowiek pomyśli, że ten utwór towarzyszy mu przez całe dotychczasowe życie i był obecny w tak wielu różnych sytuacjach, po prostu nie da się powstrzymać tej łezki wzruszenia. Dodam tu tylko, że pierwotnie zespół nie miał w planach zagrać tego utworu. Decyzja zapadła w trakcie koncertu, z czego cieszę się niesamowicie. Podejrzewam, że tak samo zadowolona była reszta widzów.
No i na sam koniec poszedł 21st Century Schizoid Man w przepięknej, długaśnej wersji. I ponownie owacja na stojąco, Tony Levin oraz Robert Fripp robią zdjęcia (dopiero w tym momencie także widzowie mogli sięgnąć po aparaty), kilka ukłonów i zespół zszedł ze sceny, bez słowa. Przyznam, że fajnie pomyślane, grupa wchodzi, gra co ma grać i schodzi, bez elaboratów, tenkjów i tego całego bełkotu, że jesteście najlepszą widownią na świecie. Ale słyszałem, że nie wszystkim się to podobało.

No dobra, mam poszukać tego dziegciu? Właściwie to go nie znalazłem. Zespół zagrał fantastycznie, widownia kulturalna, nikt nie nagrywał (no, obok mnie był taki jeden pacan, ale pani pilnująca dość szybko go zganiła). Po poznańskich koncertach przeczytałem, że Jakszyk to nie to. Że nie ten głos, że nie umywa się do Lake’a czy Wettona. No nie ten głos, bo to nie jest ku…. Lake czy Wetton. Mogę się zgodzić, że barwa Jakszyka nie do końca leży w niektórych utworach. Przykładem może tu być Islands. Jakko głos ma dobry, ale tu zabrzmiał troszkę jak w przedstawieniu czy musicalu. Jednak summa summarum Jakszyk wypadł dobrze, przynajmniej ja tak uważam. Aaaaa, przypomniało mi się. W przerwie usłyszałem komentarz jednego z uczestników koncertu, że „Za dużo jest tych trąb i saksofonów”. Ręce nie mają gdzie opaść. Pozostawię to bez komentarza.

Drodzy Państwo, z mojej perspektywy koncert był fenomenalny. Kapitalne popisy perkusistów, Mastelotto dwoił się i troił, uderzył w chyba dwieście różnych bębenków, talerzyków, blaszek i dzwonków. Piękny melotron, ten jedyny w swoim rodzaju rozkrok Levina i jego ruchy. No i w końcu miałem okazję zobaczyć w akcji Mela Collinsa. W kolekcji posiadam miliard płyt, na których ten fantastyczny muzyk zagrał, a nigdy nie miałem okazji posłuchać go na żywo, aż do tej soboty. Wywiązał się ze swojej roboty kapitalnie. Także żonglował instrumentami (saksofony, flet). I tylko Fripp niewzruszony, ciągle siedzący sobie z boku, bacznie obserwujący cały zespół.

Kolejny koncert, który trafia do panteonu tych wspaniałych. Przecież to mogła być jedna z ostatnich okazji zobaczenia panów na żywo. Wszak sam Fripp, ale też Levin czy Collins mają już siódemkę z przodu więc…

Wracając z koncertu, który trwał niemal trzy godziny, zatrzymałem się na moście, który pięknie przerzucony jest przez Wisłę, popatrzyłem na majestatyczny Wawel i byłem przeszczęśliwy. Tę chwilę skradło mi białe BMW, w którym podlotki na cały regulator słuchali jakiegoś koszmarnego łomotu. Popatrzyłem w ich kierunku z politowaniem i ruszyłem dalej, w stronę mieszkania. To był fantastyczny wyjazd i tylko zasypiając, żałowałem, że w kolejny wieczór nie będę mógł uczestniczyć w kolejnym koncercie King Crimson…