Earth And Fire - Atlantis (1973)

1. Atlantis: a) Prelude; b) Prologue (Don't Know); c) Rise And Fall (Under A Cloudy Sky); d) Theme Of Atlantis; e) The Threat (Suddenly); f) Destructions (Rumbling From Inside The Earth); g) Epilogue (Don't Know)
2. Maybe Tomorrow, Maybe Tonight
3. Interlude
4. Fanfare
5. Theme From Atlantis
6. Love, Please Close The Door

Czytając ostatni wpis mojego kolegi blogowego Jakuba (blog Czarne Słońca), który dotyczył grupy Camouflage, rozmyślałem o Tomaszu Beksińskim, o którym Jakub też wspomniał. Dzięki temu przypomniałem sobie jedną z jego audycji, w której przed prezentacją utworu zespołu Earth And Fire, powiedział aby nie mylić tej grupy z koszmarnym zespołem jakim jest Earth, Wind & Fire. Zawsze miałem mu to za złe, bo przecież jak wyglądałyby dyskoteki gdyby nie ów zacny zespół, którym dowodził  Maurice White? No właśnie, ale my tu przecież o innym zespole mamy rozmawiać. Te rozmyślania i wspomnienia sprokurowały mnie do tego aby skrobnąć dwa słowa o holenderskiej grupie Earth And Fire…

Zespół powstał w 1968 roku z inicjatywy braci Koerts, Christiaana (gitary akustyczna i elektryczna, śpiew) i Gerarda (klawisze, flet, śpiew). W początkowym składzie znaleźli się jeszcze Lisette (śpiew), którą po wyjeździe do Stanów zastąpiła zjawiskowa Jerney Kaagman, Hans Ziech (bas) oraz Cees Kalis (perkusja), którego zastąpił Ton van der Kleij. Atlantis jest trzecim albumem w ich dorobku. Jak nie trudno się domyśleć historia zawarta na tej płycie dotyczy mitycznej Atlantydy, nigdy nie odnalezionej, a ponoć pochłoniętej na skutek trzęsień ziemi przez tonie wodne, krainy mlekiem i miodem płynącej.

Pamiętam jak zafascynowany byłem okładką tego albumu, kolorowa z jakimiś indyjskimi odniesieniami i malunkami. Po rozłożeniu ukazywał się kolejny obraz, który robił jeszcze większe wrażenie. Pomyślałem, że muzycznie będzie to niezły odjazd w którym psychodelia odegra znaczącą rolę. Jak się później okazało pomyliłem się, jednak muzyka zawarta na Atlantis i tak przypadła mi do gustu. W zawierusze przeprowadzek gdzieś mi ten winyl wcięło (znając życie ktoś pożyczył i…), jednak kilka lat temu kupiłem sobie wznowienie tej płyty na kompakcie.

No dobrze, przejdźmy w końcu do muzyki. Pierwotnie całą stronę pierwszą zajmowała trwająca ponad szesnaście minut suita tytułowa. Podzielona została na kilka części, które niestety nie stanowią spójnej całości. Niestety, bo gdy słuchacz zaczyna się wczuwać w jakiś ciekawy temat muzyczny to ni z gruchy, ni z pietruchy mamy przeskok, który jest biegunowo odległy od tego co grało przed chwilą. No weźmy chociażby sam początek, świetny gitarowy temat na tle tak samo dobrych klawiszy. Wszystko znakomicie płynie i nagle mamy ciszę po czym śpiew Jerney na tle gitary akustycznej. No ni to przypiął, ni to wypiął. Choć obie części posiadają swój urok i mogą się podobać to ich połączenie pozostawia sporo do życzenia. To chyba najpoważniejszy zarzut do suity bo reszta elementów jest naprawdę ciekawa i smakowita. No może jeszcze bym się przyczepił do jednej sprawy. Chwilami zespół ciągnie zbyt mocno w stronę popu, co trochę psuje ogólny obraz. Ale w całości to mamy tu fajną, zadziorną gitarę elektryczną, znakomite melotronowe tła, dobrą sekcję, świetne organy i przyjemny flet. W trakcie słuchania ów suity słuchacz jest ciągle zaskakiwany zmianami rytmu, pomysłów przez co się nie nudzi. Naprawdę dobre symfoniczne granie z progrockowym zacięciem i wieloma świetnymi pomysłami.

Na stronie drugiej znalazło się pięć odrębnych utworów, które oczywiście nawiązują do historii opowiedzianej i zagranej na stronie pierwszej. Są jakby uzupełnieniem suity tytułowej.

Pierwszą z nich jest Maybe Tomorrow, Maybe Tonight. Bębny do których dołączają organy tworząc razem marszowy wstęp. Jednak gdy pojawia się głos Kaagman robi się z tego zwykła piosenka jakich wtedy w radio było pełno. Plus za sympatyczne solo gitarowe.

Interlude trwa niespełna dwie minuty, ale jest pełen uroku. Kapitalne melotronowe tła wspomagane przez równie marzycielską gitarę elektryczną. Tu i ówdzie swój grosik dodaje flet. Piękne.

Fanfare jest najdłuższą propozycją ze strony drugiej, trwa bowiem nieco ponad sześć minut. Kapitalne zmiany tempa i nastrojów. Znowu mamy tu znakomity melotron, jak również organy, wyrazisty bas plus ładny głos Jerney. Mocna pozycja na tym albumie.

Dalej kolejny króciutki przerywnik w postaci kompozycji Theme From Atlantis. Tu bardziej do głosu dochodzi gitara elektryczna, ale i klawisze radzą sobie całkiem nieźle malując świetne tła.

Całość zamyka Love, Please Close The Door. Piękna gitara akustyczna na początek do której dołącza Jerney i jej głos. Ładna ballada ożywiana to tu, to tam melotronowymi partiami i gitarowymi zagrywkami.

Nie oszukujmy się, płyta Atlantis nie jest żadnym kamieniem milowym, powiem więcej, nie jest żadnym cudem. Jednak dobrze się tego słucha i warto wrócić do tego materiału raz na jakiś czas. Najważniejsze, że materiał zawarty na tej płycie nie odrzuca, to dobre progrockowe granie z symfonicznymi zapędami oraz popowymi wtrąceniami. Jako całość może nie powala, ale wybierając poszczególne pozycje z tej płyty można naprawdę miło spędzić czas.