Camel - Kraków 20.07.2015 ICE Congress Centre

Kolejne marzenie spełnione. Koncert grupy Camel, ale od początku.

Przez te dni które byłem w Krakowie upał był sakramencki.  W poniedziałek czyli w dzień koncertu, Żona przeczołgała mnie po starówce. Nie mogę powiedzieć, że zrobiła to pod przymusem, wręcz przeciwnie, to ja nalegałem na spacery po tym pięknym mieście. Żona mówiła mi „Dziś się może nie przemęczaj abyś miał siłę na wieczorny koncert”. Ale przecież nie będę cały dzień siedział w mieszkaniu będąc w mieście dawnych władców naszego pięknego kraju. Przy okazji zjadłem wyśmienity obiad w żydowskiej restauracji. Jednak już od samego rana myślałem o wieczornym wydarzeniu, cały czas byłem podekscytowany, nuciłem sobie przeróżne utwory Wielbłąda pod nosem. Moja ekscytacja była tym większa ponieważ pierwszy raz miałem zobaczyć grupę na żywo. Piętnaście lat temu jakoś nie wyszło. Dlaczego? Nie pamiętam, pewnie brak funduszy. Wraz z nadchodzącym wieczorem emocje sięgały zenitu...

Jak zawsze na miejscu jestem co najmniej godzinę lekcyjną wcześniej. Tak już mam i koniec. Mimo że do ICE miałem blisko bo mieszkanie wynająłem na styku starego miasta i Kazimierza, z domu wyszedłem o 19-ej, a na miejscu byłem już piętnaście po. Samo centrum kongresowe jest pięknie umiejscowione, nad samą Wisłą z widokiem na Wawel i klasztor Paulinów na Skałce. W środku moja pierwsza myśl to marnotrawstwo miejsca. Ogromne korytarze i niewykorzystane przestrzenie. Sama sala w której miał się odbyć koncert, przepiękna. Naprawdę robi wrażenie. No ale my tu przecież nie o architekturze. 

Bilet uprawniał mnie do zajęcia miejsca na balkonie, który znajdował się na pierwszym piętrze na wprost sceny. Dosłownie chwilę po godzinie dwudziestej na scenie pojawił się zespół przywitany przez publiczność (która szczelnie wypełniła salę) ogromną owacją. Oczywiście oprócz samego lidera w osobie Andy’ego Latimera na scenie pojawili się Colin Bass (gitara basowa), Ton Scherpenzeel (klawisze), Denis Clement (perkusja) oraz Jason Hart (instrumenty klawiszowe, gitara akustyczna, instrumenty perkusyjne). 

Zespół rozpoczął koncert od wspaniałego Never Let Go z debiutanckiego albumu. Myślałem że padnę z wrażenia. Wejście Latimera z tym charakterystycznym gitarowym początkiem powiedziało wszystko i dotarło do mnie, że to nie sen i w rzeczywistości jestem na koncercie tej legendy. Po raz pierwszy oczy mi się zaszkliły. Kolejnym utworem zaprezentowanym tego magicznego wieczoru był The White Rider z albumu Mirage. Widoczność z balkonu była niezła, nie mogę narzekać. No bo jeżeli widziałem tę sławną już mimikę twarzy Andy’ego to musiało być nieźle. Następnie grupa przedstawiła zgromadzonej publiczności pokaźną ilość utworów z jednej z moich ukochanych płyt Wielbłąda Moonmadness. Zaczęli Song Within A Song, następnie kapitalny Spirit Of The Water, fenomenalnie zaśpiewany przez Colina Bassa. Był jeszcze Air Born, tym razem zaśpiewany przez samego Mistrza, Lunar Sea oraz Another Night. Radość z mojej strony była przeogromna, usłyszeć niemal w całości jedną z ukochanych płyt i to jeszcze na żywo. Cudowne chwile. Takich momentów nie da się opisać słowami. Ja przeżywam to całym sobą. Przecież słucham regularnie tej płyty od hu hu, albo jeszcze dalej, a tu nagle słyszę tę muzykę na żywo z niezastąpionym Latimerem na scenie. Coś fantastycznego. 

Co jeszcze mogliśmy usłyszeć? Ano choćby cudowny Drafted z płyty Nude, pięknie zaśpiewany ponownie przez Colina. Ale po Drafted zdarzył się najbardziej magiczny (dla mnie) moment tego wieczoru. Otóż Camel zagrał kompozycję zatytułowaną Ice. I to jak zagrał. Oczywiście dziewięćdziesiąt procent tego utworu to Andy Latimer i jego gitara. W tej chwili nie wiem co napisać. Latimer tak zaczarował, że nie mogłem powstrzymać łez. Dosłownie leciały mi jak grochy. Jeżeli Czytelnik był na tym koncercie i widział płaczącego gościa na balkonie, to byłem to ja. To było coś niebywałego, Latimer w pigułce. Falująca dłoń na gryfie, ta niepowtarzalna i absolutnie nie do podrobienia mimika twarzy Andy’ego, w ogóle poza całego ciała, no i ta „płacząca” gitara. Coś niebywałego. I chyba nie żałuję, że zespół nie zaprezentował nam utworu Stationary Traveller bo chyba bym tego nie wytrzymał. Nawet teraz pisząc te słowa ledwo się trzymam.

 

Po tych wzruszeniach przyszedł czas na coś mocniejszego. Grupa przedstawiała nam trzy utwory z płyty Dust And Dreams. Były to po kolei zagrany z rockową werwą Mother Road (bardzo fajnie zabrzmiał ten utwór), Hopeless Anger i Whispers In The Rain. Po tym ostatnim zespół wśród owacji na stojąco zszedł ze sceny. Jednak publiczność nie odpuszczała. Oklaski i okrzyki sprowadziły muzyków z powrotem na scenę. Poszły, jak się później okazało dwa utwory bisowe. 

Pierwszym z nich był nieśmiertelny i żelazny punkt występów na żywo Lady Fantasy. Kapitalnie zagrany i zaśpiewany przez Latimera. Na sam koniec zespół zagrał Long Goodbyes, utwór z płyty Stationary Traveller. Andy powiedział, że dedykuje tę piosenkę dwóm znakomitym muzykom, byłym członkom grupy Camel, którzy zmarli w tym roku. Oczywiście ci dwaj panowie to Chris Rainbow (notabene w oryginale śpiewający utwór Long Goodbyes) oraz Guy LeBlanc, klawiszowiec grupy. Bardzo piękny i wzruszający moment tego koncertu. Bardzo podobał mi się dość długi wstęp klawiszowy zagrany kapitalnie przez Scherpenzeela. W trakcie śpiewania tej piosenki na ekranie ukazywały się archiwalne zdjęcia obu zmarłych muzyków. Podczas gitarowej solówki Latimera widać było jego wielkie wzruszenie.  

Tak zakończył się ten przepiękny, magiczny wieczór. Ogłuszająca wręcz owacja na stojąco i uśmiechy na twarzach zarówno widzów jak i samych muzyków. Niestety mimo tak wielkiego aplauzu grupa nie wyszła raz jeszcze na scenę. Po cichutku liczyłem na to, że muzycy jeszcze się pojawią i zagrają choć jeden utwór. Niestety tak się nie stało. 

Co można jeszcze powiedzieć. Latimer w doskonałej formie, praktycznie nie pozostał ślad po jego ciężkiej chorobie. Pozostali muzycy też zagrali wzorowo. To był naprawdę wyjątkowy dla mnie (ale myślę że nie tylko dla mnie) koncert. I oczywiście szkoda, że nie pojawiło się wiele innych, kapitalnych utworów z pozostałych płyt Wielbłąda. Mnie też jest szkoda, że nie zabrzmiało nic ze Śnieżnej Gęsi czy Harbour Of Tears. Ale przecież nie można mieć wszystkiego. Na długo zapamiętam ten występ i liczę na to, że panowie jeszcze do nas wrócą. No i czekam z wielką niecierpliwością na nowy album. Dziękuję Wam chłopaki za te dwie godziny wspomnień, zabawy, ale przede wszystkim wzruszeń. Czapki z głów. 

No i na sam koniec. Irytowali mnie troszkę państwo fotografowie, którzy wyjątkowo długo łazili pod sceną. Dobrze, że siedziałem na balkonie i aż tak mnie to nie irytowało. Gdybym siedział na parterze pewnie bym się wściekł. Zgoda, to jest ich praca i muszą wykonać kilkanaście czy kilkadziesiąt fotografii, ale robi się to w trakcie góra dwóch utworów. Druga sprawa to niby ta najlepsza akustyka sali w całej Europie. Nie było źle, było wręcz bardzo dobrze, ale bez przesady z tymi przechwałkami. Był też oczywiście sklepik, a w nim koszulki i płyty. Zakupiłem sobie album Dust And Dreams bo przed wyjazdem okazało się, że chyba gdzieś mi go wcięło. Muszę jeszcze sprawdzić w drugim mieszkaniu, ale nie sądzę by tam był. W razie czego będę miał dwa. 

Koncert wędruje do panteonu tych najwspanialszych na których udało mi się do tej pory być.