Icehouse - Man Of Colours (1987)

1. Crazy
2. Electric Blue
3. My Obsession
4. Man Of Colours
5. Heartbreak Kid
6. The Kingdom
7. Nothing Too Serious
8. Girl In The Moon
9. Anybody's War
10. Sunrise       

Z cyklu „Atrakcyjna Osiemdziesiątka”

Zostańmy jeszcze na chwilę w latach osiemdziesiątych. Skoro za oknem wieje, jest zimno i ciemno, to czemu by sobie lata nie przypomnieć. Właśnie ta płyta lato mi przypomina. Jest w całości australijska, na plażę (nie zawaloną ludźmi) i kojarzy się z morzem. Dodatkowo to właśnie na tym albumie znajduje się przepiękna ballada. Na blogu opisywałem już album grupy Fashion z którego pochodzi inne balladowe cudo zatytułowane You In The Night. Właśnie. Na Man Of Colours znajduje się kolejne takie cudo od którego nie mogę się uwolnić przez ponad 25 lat…

To album którego szukałem całymi latami i zdobyć go nie mogłem. Jeżeli już się pojawiał to ceny miał zaporowe. W końcu na początku lat dziewięćdziesiątych będąc na jakichś wczasach, wpadł mi w ręce używany winyl. Radość była ogromna. Po powrocie do domu okazało się, że płyta smaży niemiłosiernie na stronie pierwszej i nici ze słuchania. Dopiero gdzieś dwa lata później zdobyłem kompakt.

Początki zespołu to rok 1977. To wtedy w Sydney Iva Davies wraz z kolegą Keithem Welshem zakładają zespół Flowers. Z początku ich repertuar ograniczał się do odgrywania utworów takich zespołów i wykonawców jak Roxy Music, David Bowie, Lou Reed czy Brian Eno. Po zmianach w składzie i podpisaniu kontraktu z Regular Records w 1980 roku grupa wydaje swój pierwszy album zatytułowany Icehouse. Spotkał się on z wielkim uznaniem w Australii i Nowej Zelandii gdzie pokrył się platyną. Na początku 1981 roku zespół podpisał kontrakt z wytwórnią Chrysalis aby móc wydawać płyty w Stanach, Europie i Japonii. Musieli jednak zmienić nazwę zespołu ponieważ istniała już szkocka grupa, która nazywała się właśnie Flowers. Wybór padł więc na tytuł ich pierwszej płyty. Od tej pory zespól nazywał się Icehouse.

Man Of Colours to piąty album w ich dorobku, który jak się okazało stał się najlepszym albumem w ich dyskografii. Dla mnie ta płyta to taki Greatest Hits. Kapitalny zbiór pop-rockowych piosenek z których każdy wybierze coś dla siebie.

Album rozpoczyna piosenka Crazy, która była pierwszym singlem promującym tę płytę. Fajna gitara na sam początek, przypominająca nieco dokonania zespołu Simple Minds. Piosenka ma fajną melodię i bardzo ciekawy tekst opowiadający o chłopaku, który dziwi się, że dziewczyna wybrała właśnie jego. Podmiot liryczny mówi do niej, że musi być szalona, że bierze sobie takiego biedaka. Czyż tekst nie jest aktualny do dziś? No właśnie, która dziewczyna w dzisiejszych czasach chciała by mieć faceta „dziada”?  Kiedyś na randki się chodziło, dziś się jeździ. Ale co mnie to. Piosenka dotarła na australijskiej liście przebojów do miejsca drugiego, na wyspach trafiła do Top 40, a w Stanach najwyżej dotarła do miejsca 10. Do tej piosenki powstały dwa teledyski. Jeden na rynek australijski, drugi na amerykański. Fajne otwarcie płyty.

Kolejny kawałek to ich największy przebój, który zatytułowany jest Electric Dreams. Piosenkę napisali lider zespołu Iva Davies oraz połowa duetu Hall & Oates, John Oates. Świetny numer. Tu z kolei chłopak marzy o miłości do dziewczyny, która jego zdaniem jest niemożliwa. Po prostu uważa, że nie ma najmniejszych szans. Wyczytałem kiedyś w sieci, że ten numer może kojarzyć się z programem dla dużych chłopców pod tym samym tytułem, który emitowany był w latach osiemdziesiątych. No, może i tak, co ja tam wiem. Pamiętam ten program. Oglądałem go kiedyś z kasety VHS. Odcinek poświęcony był pewnej ostrej aktorce… yyyy, taaaakk. Wróćmy do płyty.

Co jeszcze odnajdziemy na tym krążku? Fajną My Obsession, która była trzecim singlem z tej płyty, opowiadająca o obawach człowieka wkraczającego w wiek średni. Jest też świetny, w stylu dokonań Billy’ego Idola, utwór zatytułowany Nothing Too Sirious.

No ale mamy tu przede wszystkim wspomnianą już na początku przepiękną balladę. To piosenka tytułowa. Pamiętam, że pierwszy raz usłyszałem ją bodaj w 1988 roku w Trójce, ale nie mogę sobie przypomnieć w czyjej audycji. Nie pamiętam czy puścił to wtedy Kaczkowski czy Beksiński. Bo na liście Niedźwieckiego nie było chyba żadnej ich piosenki. No nieważne, ale byłem pod ogromnym wrażeniem. Przepiękny wyciskacz łez. Niesamowity klimat tego utworu który tworzą cudownej urody klawisze i przepiękne partie grane na rożku angielskim. Dla mnie osobiście to jedna z najpiękniejszych ballad lat osiemdziesiątych. Piosenka była czwartym singlem promującym tę płytę i (o zgrozo!) nie powtórzyła sukcesu wcześniejszych singli (28 miejsce). Powstał do tego utworu ciekawy teledysk, którego pomysłodawczynią była Matka Ivy, a jego Ojciec zagrał w nim główną rolę. Jak wspomniałem wcześniej dla mnie to jeden z najpiękniejszych utworów lat osiemdziesiątych (oczywiście chodzi o popowe poletko).

Zaraz po tym utworze na płycie odnajdziemy jeszcze wspaniały utwór Heartbreak Kid. Kapitalne westernowskie romansidło (tekst), znakomite klawiszowe tła, świetna gitara i ładny bas. Czuć tu bardzo mocno lata osiemdziesiąte. Zawsze ten kawałek kojarzył mi się z jazdą kabrioletem przez bezkresne amerykańskie pustynie i równiny, dookoła góry i wąwozy, jest piekielnie gorąco, tylko ja i wiatr we włosach.

Bardzo lubię jeszcze następny utwór The Kingdom. Znowu znakomite klawiszowe tła, to tu to tam odzywa się piękna gitara. Tu ponownie jazda samochodem, ale tym razem terenowym i po plaży. To co kocham w tym utworze to piękne fragmenty grane na bezprogowym basie. Są na płycie i trochę słabsze numery jak chociażby nijakie Girl In The Moon czy Anybody’s War. Jednak na sam koniec podstawowego materiału usłyszymy jeszcze utwór Sunrise. To świetny nastrojowy kawałek, który bardzo ładnie zamyka ten album.

Na krążku wydanym w 1987 roku znalazły się jeszcze dwa bonusy. Te bonusy to miksy piosenki Crazy. Na uwagę zasługuje drugi z nich zatytułowany Crazy Midnight Mix. Piękna wersja, spokojniejsza z klawiszami w roli głównej.

Jak już wspominałem płyta odniosła wielki sukces nie tylko w rodzimej Australii w której sprzedało się około miliona egzemplarzy, ale i na całym świecie.  Niestety to był zenit możliwości zespołu. Później już nie powtórzyli tego sukcesu. Szkoda, bo Davis był dobrym kompozytorem i miał świetny głos.  I mimo, że upłynęło niemal trzydzieści lat od wydania tego albumu to piosenki nadal znakomicie brzmią i smakują. Mam to tej płyty ogromny sentyment. Pewnie też przez to, że polowałem na nią kilka lat. Z tego co się orientuję i dziś nie łatwo ją kupić. W szczególności pierwsze wydanie jest trudne do zdobycia. Można co prawda dostać bez problemu dwupłytowe wznowienie, które wyszło kilka lat temu, ale cena jest śmiesznie wysoka. Dla miłośników pop-rocka lat osiemdziesiątych album jest jak znalazł. No i jest na nim ta przepiękna ballada. Dziś trudno o takie piosenki. Polecam.