Ta Jedna Jedyna...

Dawno, dawno temu za górami, za lasami żył sobie chłopak, który kochał muzykę. Poświęcał jej cały wolny czas, wydawał na płyty wszystkie pieniądze. Był w stanie zakupić cały album tylko dla jednej piosenki.

Brzmi jak bajka? Dla dzisiejszej młodzieży zapewne tak. Bo cóż to za dureń z tego chłopaka. Kupował płyty (ha, ha, ha), wydawał na nie pieniądze (ha, ha, ha) i do tego był w stanie dla jednej piosenki kupić cały album (ha, ha, ha). Idiota. A jednak to prawdziwa historia…

No właśnie. Dzisiaj coś takiego jest nie do pomyślenia. Teraz YT i jedziemy. Cóż, że jakość jest fatalna, ale gra i co najważniejsze za darmo. Absolutnie nie chcę i nie mam zamiaru wdawać się tu w dyskusje jaki format jest lepszy, kto i czy w ogóle słyszy różnicę między nimi, czy kupowanie płyt ma sens itd. itp. Chodzi mi o moje własne wspomnienia i nic więcej.

Wróćmy do początku lat dziewięćdziesiątych (o latach osiemdziesiątych nawet nie wspominam), w których nikt nie miał wyobrażenia o czymś takim jak Internet (w dzisiejszym rozumieniu). Wtedy aby mieć ukochaną piosenkę miało się kilka możliwości. Nagrać ją z radia (oczywiście na kasetę), przegrać od znajomego swojego znajomego, przegrać w firmach takim procederem się trudniących (duże miasta) lub samemu kupić nośnik. Jeszcze jak ktoś posiadał magnetowid mógł nagrywać teledyski. Plus był taki, że w latach dziewięćdziesiątych kompakty pojawiały się  z roku na rok w coraz większych ilościach. Pamiętam to mozolne budowanie kolekcji. Chroniczny brak pieniędzy, kompakty kosztowały wtedy „kilka” złotych i tylko nieliczni mogli sobie pozwolić na hurtowe zakupy. A jeszcze dla ludzi z prowincji kompakty to już w ogóle był kosmos. Ale w tym było właśnie całe to piękno. Jak człowiek kupił dany album to słuchał go tygodniami ciągle i ciągle.

Do rzeczy. Oglądało się wtedy całą masę teledysków w MTV czy stacji VIVA, które to teledyski jako żywo były reklamą, która miała zachęcić do kupienia całej płyty. I tak było. Człowiek zauroczony jakimś klipem i piosenką przebierał nogami aby tylko zdobyć dany album.

Przeglądając ostatnio półki z płytami wyciągnąłem na chybcika kilkanaście sztuk, które w latach dziewięćdziesiątych nabyłem tylko dla jednej piosenki. Dlatego pomyślałem o takim wpisie.

Yello – Tu oczywiście chodzi o utwór The Race. Sam album Flag z którego pochodzi tenże został wydany w 1988 roku, ale w mojej kolekcji pojawił się dopiero w okolicach 1993. Znakomity kawałek, który z tego co pamiętam dość często pojawiał się w naszej telewizji. Okazało się, że oprócz tego utworu na płycie jest jeszcze kilka innych, które wtedy bardzo mi się spodobały. Niech za przykład posłużą 3rd Of June czy Of Course I’m Lying.

Metallica – utworem dla którego kupiłem tę płytę był Until It Sleeps. Jak ja uwielbiałem teledysk do tego kawałka. Siedziałem przed telewizorem i wyczekiwałem z niecierpliwością na ten właśnie. A że w momencie jego ukazania się dość często go grali, to frajda była ogromna. Tu w przeciwieństwie do płyty Yello inne utwory nie zrobiły na mnie żadnego wrażenia. No, może był jeszcze jeden. Chodzi o Mama Said. I tu też ciekawa sprawa. Od muzyki country więdną mi uszy, a ten kawałek smakuje mi do dziś (wiąże się to pewnie z tekstem tej piosenki)

Heroes Del Silencio -  bez dwóch zdań piosenka Entre Dos Tierras. No tutaj wyjątkowo zadziałała magia wideoklipu. Ten początek gdy panna rzuca w chłopaka papierosem, a ten po chwili pluje jej w oczy kawą. Tak zaczyna się zadyma na ekranie. Para tłucze się w nim aż pierze lecą i to dosłownie. A sam kawałek też rewelacyjny. Szybki, z jajem, no i ten hiszpański na dokładkę. Do dziś mam wielki sentyment do tego utworu i zapodaję go co jakiś czas. Niech pomyślę, chyba przez te wszystkie lata tę płytę w całości wysłuchałem może ze trzy razy oczywiście nie licząc tego utworu.

Soundgarden – nie będę oryginalny i w tym przypadku. Tym utworem jest Black Hole Sun. Tu z kolei teledysk wywoływał u mnie odruchy wymiotne. Ale sam utwór zacny, niby flegmatyczny, ociężały, delikatnie psychodeliczny, ale jednocześnie z wielką mocą. Do tego zadziałał u mnie chyba wtedy owczy pęd. Ten utwór dość często można było usłyszeć w radio i telewizorze. Co do reszty płyty? Jest na pewno bardziej melodyjna od jej poprzedniczek, ale i tak nie trafiło do mnie to granie. No i jeszcze ten czas trwania. Zdecydowanie zbyt długi.

Coverdale • Page – Take Me For A Little While. Gdy pierwszy raz usłyszałem ten utwór w Trójce po prostu oniemiałem z wrażenia, dosłownie. Padłem na kolana. Gdzieś tam słyszałem, że panowie szykują wspólną płytę, z resztą doskonale znałem ich wcześniejsze dokonania. Ciekawy byłem cóż takiego może powstać z ich współpracy. Przecież Coverdale to kapitalny wokal, a Page wirtuoz gitary. Musiało z tego powstać coś wspaniałego. I w moim subiektywnym odczuciu powstała tylko ta właśnie piosenka, która jest jednym z lepszych utworów lat dziewięćdziesiątych. Reszta materiału z tego albumu kompletnie do mnie nie przemawia, no może jeszcze zamykający album Whisper A Prayer For The Dying. Pamiętam jak w 1993 roku rwałem włosy z głowy, że  Take Me For A Little While nie wbiło się na podium trójkowej listy, a taki gniot jak 4 Non Blondes i utwór What’s Up był na pierwszym. Nigdy tego nie mogłem zrozumieć.

Jak wspomniałem na początku, takich płyt kupionych dla jednej piosenki mam więcej. Może kiedyś o tym wspomnę. Powiem z ręką na sercu, że nigdy tego nie żałowałem. Dziś już na takie numery bym się nie odważył aby kupować cały album dla jednej piosenki. No, utwór musiałby być naprawdę wyjątkowy. To jest właśnie dobrodziejstwo Internetu, że przed zakupem albumu możemy zapoznać się choć z częścią materiału. Płyty nadal kupuję namiętnie, jednak już o wiele bardziej rozważnie niż te dwadzieścia lat temu. Wtedy człowiek łykał niemal wszystko, nawet cały album tylko dla  tej  jednej jedynej piosenki…