Nova - Vimana (1976)

Side One:

1. Vimana
2. Night Games
3. Poesia (To A Brother Gone)

Side Two:

1. Thru The Silence
2. Driftwood
3. Princess And The Frog

Phil Collins to jeden z moich ulubionych muzyków. Tytan pracy i niezwykle miły i pełen poczucia humoru człowiek. Właśnie kilka dni temu miałem ogromną ochotę posłuchać płyty na której zagrał Phil. Jest z czego wybierać gdyż Collins brał udział w nagraniu ponad 120 albumów. Jednocześnie nie chciałem aby było to jakieś skomplikowane dzieło. Ot, spędzić miło kilkadziesiąt minut uciekając myślami od dnia codziennego. Myślałem, myślałem i wymyśliłem. Padło na zespół Nova i płytę Vimana, na której to Phil gra na instrumentach perkusyjnych.  Ten włoski zespół powstał w 1975 roku z inicjatywy byłych członków zespołów Osanna i Carvello. Byli to Elio D’Anna (saksofony, flet) oraz Danilo Rustici (gitara). Do zespołu dołączyli brat Danilo, Corrado (gitara, śpiew), Luciano Milanese (bas) oraz Dede Lo Previte (perkusja). Po nagraniu pierwszego albumu z zespołem pożegnała się część jego członków. Wtedy do Elio i Corrado dołączył klawiszowiec Renato Rosset. Panowie do nagrania płyty Vimana zaprosili kilku gości. Oprócz Phila Collinsa, na perkusji zagrał Narada Michael Walden znany między innymi z Mahavishnu Orchestra, na basie Percy Jones (Brand X), natomiast na kongach zagrał Zakir Hussain.

Album otwiera utwór tytułowy. Początek to piękna gitara akustyczna. Po krótkim wstępie włączają się perkusja, klawisze oraz flet. Bardzo fajnie, bajkowo to brzmi. Po półtorej minuty mamy mocniejsze uderzenie. Wchodzi saksofon, utwór zdecydowanie przyspiesza by po krótkiej chwili ponownie zwolnić i zabrzmieć sielsko. Takich zmian tempa mamy po drodze kilka. Fajna instrumentalna kompozycja z ciekawym gitarowym solo. 

Night Games to niemal dziesięciominutowy utwór. Bardzo spokojny początek, świetne klawisze i gitara. Pojawia się saksofon a za chwilę perkusja, które wykreślają melodię tego utworu. Usłyszymy tu głos Corrado, ciepły, miły, nieco wibrujący. Po połowie mamy delikatne improwizacje wszystkich instrumentów i ponowne wybicie się na pierwszy plan saksofonu. Bardzo lubię ten utwór. Spokojny, płynący z ciekawym, krótkim solo gitarowym pod koniec. 

Poesia (To A Brother Gone) to instrumentalny utwór na fortepian, gitarę i flet. To taka trochę plumkająca kompozycja. Ładna gitara akustyczna i flet, natomiast w moim odczuciu fortepian chwilami trochę się zagalopował. 

Stronę drugą winyla otwiera Thru The Silence. Szybszy jazzrockowy numer w którym ponownie usłyszymy głos Corrado. Świetna gra Waldena na perkusji i Collinsa na instrumentach perkusyjnych. Utwór to zwalnia, to przyspiesza. Dobry moment płyty. 

Driftwood. Trzeci i ostatni utwór w którym usłyszymy głos Rustici’ego. Ciężkawe klawisze, arcyciekawy saksofon i mocna perkusja na samym początku wyróżniają ten numer. W dalszej części usłyszymy tu także bardzo fajną gitarę akustyczną. W połowie utworu mamy niezły popis D’Anny na saksofonie i za chwilkę Rustici’ego na gitarze. Fajne są tu te saksofony, które przez cały utwór pojawiają się i znikają. 

Princess And The Frog, kompozycja Waldena. Kapitalne gitarowe otwarcie z wyśmienitą perkusją Narady. Po około dwóch i pół minuty gitara ginie a na jej miejsce pojawiają się klawisze i Hussain na kongach. Dalej ponownie mamy gitarę która ponownie ginie. Zatrzymuje się cały utwór, słyszymy piękne ptasie trele. Po chwili delikatnie zaczynają grać klawisze, które wraz z owymi trelami cudownie kończą tę płytę.

Umówmy się, panowie na tym albumie prochu nie wymyślili, jednak zagrało mi to fantastycznie. Jak pisałem na samym początku, tego mi po prostu było trzeba. Album nieskomplikowany, delikatny z ciekawymi jazzrockowymi rozwiązaniami. Chcesz spędzić miło popołudnie? Ta płyta jest jak znalazł.