Cocteau Twins - Victorialand (1986)

1.

1. Lazy Calm
2. Fluffy Tufts
3. Throughout The Dark Months Of April And May
4. Whales Tails

2.

1. Oomingmak
2. Little Spacey
3. Feet-Like Fins
4. How To Bring A Blush To The Snow
5. The Thinner The Air

Z cyklu „Atrakcyjna Osiemdziesiątka”

Miało być o całkiem innej płycie, ale właśnie dziś mija trzydzieści lat od wydania albumu Victorialand o czym poinformował mnie mój magiczny przypominacz. Postanowiłem więc, że odnotuję tę rocznicę, tym bardziej, że uwielbiam twórczość tego zespołu. To grupa, którą od zawsze ceniłem, jednak swojego czasu popadła u mnie w zapomnienie. Dopiero moja Żona, która uwielbia Cocteau Twins sprawiła, że po latach wróciłem do płyt zespołu. Od tamtej pory słucham ich regularnie…

Nazwa grupy to swego rodzaju hołd złożony francuskiemu poecie i dramaturgowi, który nazywał się Jean Cocteau. Muszę przyznać, że czytałem jego książkę Opium – dziennik z kuracji odwykowej, ale było to tak dawno, że słabo ją pamiętam. Chyba czas ponownie się z nią przeprosić.

W nagraniu tego albumu wzięli udział Robin Guthrie (gitary) oraz Elizabeth Fraser (śpiew). Trzeci członek grupy Simon Raymonde (bas) nie brał udziału w nagrywaniu tej płyty. W tym czasie zajęty był pracą nad drugim albumem zatytułowanym Filigree & Shadow tworu This Mortal Coil, o którym to tworze wspominałem już na moim blogu. Do duetu Guthrie/Fraser dołączył Richard Thomas, który zagrał tu na saksofonie i tabli.

Victorialand to czwarty album w dorobku Cocteau Twins i osobiście uważam (co zawsze jest subiektywną oceną), że jest to jeden z lepszych albumów w ich dyskografii. Włączam go tylko wieczorem lub późną nocą i to raczej gdy domownicy już śpią i wiem, że nikt mi nie przeszkodzi w kontemplowaniu tej muzyki. To jeden z tych albumów w mojej kolekcji, który koi moje nerwy, pozwala się odprężyć i zapomnieć o codzienności. Muzyka z Victorialand przenosi mnie w inny, zdecydowanie lepszy świat, od tego który mamy na co dzień. Dodatkowo ten anielski głos Elizabeth Fraser, który powoduje, że w człowieku powraca wiara w dobro i szlachetność. Naiwny jestem prawda? Wiem, ale któż zabroni mi marzyć?

Pomimo tego, że sam tytuł albumu jak i jego zawartość odnosi się do zimnych, bezkresnych krajobrazów Antarktydy (tytuły piosenek zostały zaczerpnięte z filmu dokumentalnego BBC autorstwa Davida Attenborough zatytułowanego The Living Planet: A Portrait of the Earth) to ja podczas jego słuchania wolę być w marzeniach zupełnie gdzieś indziej.

Płyta została nagrana praktycznie bez użycia perkusji i basu. Nie zmienia to faktu, że muzyka brzmi fantastycznie.

Już otwierający tę płytę Lazy Calm pokazuje nam jaki to będzie album i czego możemy się po nim spodziewać. Przepiękne dźwięki gitary, które są delikatne i subtelne niczym przedwieczorna mgiełka nad jeziorem. Po minucie pojawia się nieśmiało saksofon, który maluje przepiękne pejzaże. Już jestem na innej planecie. A jak jeszcze po następnych kilkudziesięciu sekundach zaczyna śpiewać Fraser to dosłownie brak słów, coś fantastycznego. Naprawdę podczas słuchania tej muzyki ma się wrażenie, że potrafi się latać. Cudowne uczucie.

Następny utwór na płycie zatytułowany Fluffy Tufts ma trochę więcej ikry w sobie, ale tyko trochę. Ponownie piękne gitarowe pasaże, które nakładają się na siebie oraz śpiew Elizabeth przypominający bardziej ten z poprzedniego, znakomitego albumu Treasure.

Throughout The Dark Months Of April And May jest natomiast bardziej mroczny. Guthrie czaruje tu przy pomocy gitary akustycznej. Czy kwiecień i maj mogą być także mrocznymi miesiącami roku? Proszę wysłuchać tego utworu i ocenić.

Stronę pierwszą płyty drobnorowkowej kończy piosenka zatytułowana Whales Tales. Ponownie witają nas kapitalne dźwięki gitary i śpiew Fraser. Ta nie używa tutaj słów, a jedynie sylab i dźwięków przez siebie stworzonych co daje niesamowity efekt. Dosłownie odnosi się wrażenie jakby obcowało się z wielorybami, jakby było się jednym z nich i przemierzało bezkresne oceany. Coś wspaniałego.

Stronę drugą otwiera najkrótszy utwór na tym albumie o tajemniczym tytule Oomingmak. Dość żywiołowy jak na tę płytę. Fraser śpiewa także zdecydowanie szybciej jednak nadal anielsko.

Little Spacey także przypomina nieco piosenki, które znalazły się na Treasure. Bardziej roztańczona, zwiewna i optymistyczna. To taki trochę walczyk.

Do końca płyty zostały nam jeszcze trzy utwory. Pierwszy z nich zatytułowany Feet-Like Fins to znakomita gitara akustyczna, której towarzyszą wokalizy Elizabeth. Nieco później pojawia się tabla na której gra Thomas. Od zawsze ten utwór kojarzył mi się z pożegnaniami. Nie wiem dlaczego, ale tak właśnie jest. Następny How To Bring a Blush To The Snow to powrót do marzycielskich tonów. Wokalizy przeplatają się tu ze słowem śpiewanym.

Album kończy przepięknie The Thinner The Air. Znakomite gitarowe tło, dźwięki saksofonu i wreszcie anielski głos Fraser. To bardzo smutna piosenka. Człowiek nawet nie wie kiedy łza płynie mu po policzku. Ten utwór rozrywa moje serce niemal na strzępy. Budzi we mnie uczucie ogromnej tęsknoty za tymi których już nie ma. Cudo.

Po wysłuchaniu tej płyty aż trudno uwierzyć aby tak minimalistyczne instrumentarium wywołało tak ogromne wrażenie i miało równie wielki wydźwięk. Takiemu graniu trzeba dać się ponieść w całości, nie zrażać się tylko włączyć i odpłynąć. Muzyka ta wyciąga z najgłębszego wnętrza słuchacza ostatnie oznaki człowieczeństwa, które jest tak potrzebne w tych okrutnych czasach. Powoduje, że nawet największy twardziel uroni łezkę (oczywiście tak żeby nikt nie widział). Zachęcam wszystkich do zapoznania się z tym albumem, nawet jeśli na co dzień nie słuchają takiej muzyki. Koniecznie wieczorem, przy zgaszonym świetle, najlepiej gdy blask księżyca zagląda przez okno. Arcydzieło ze stajni 4AD.